نشان واره شاهین

پندار نیک – گفتار نیک – کردار نیک

شاهین از روزگاران گذشته بهترین بار و بر، فرهنگ و نمایاندن فر و شکوه ایران و نشانه پیروزی و سرافرازی و وابسته به نیاکان و پاکان بوده است. این پرنده خوش نام و بلند آوازه و بلند پرواز که از قله کوه های بلند به ژرفای کوه ها تا دل جنگل ها وکویرها و آب ها می پرد و با چستی و چالاکی و بلند منشی و بیداری و هشیاری و دارنده هزار گونه استادی برای رسیدن به پایه های بلند به پرواز در می آید.

از این رو پیوستگی این مرغ فراخ بال انسان برترمنش و بهره مند از فروغ اندیشه برای نشان واره این قسمت برگزیده شده است.

دوگوی از دو سوی :

یادآور دو نیروی مادی و مینوئی یا نمودار دو جهان تن و روان است. جهان تن یا جهان آفرینش که انسان برای زیستن و از بخشش زندگی بهره مند شدن بدان نیازمند می باشد.

جهان روان یا جهان مینوئی که آدمی را در زندگی راهنمایی می کند و از رسااندیشی و فرهنگ و دانش و برای بهره مند شدن از زندگی یاری می بخشد.

اگر کسی به نماز و نیایش پردازد و از پرورش دادن و نیرومند ساختن تن کوتاهی ورزد به راز هستی بخش پی نمی برد و از زندگانی شادی بخش بهره مند نمی شود .

برای همین است که نیرو یا هر دو جهان را در برابر هم می گذاریم و هر دو را در زندگانی کارگر و سودبخش می دانیم و به میانه روی اندرز می دهیم.

دم شاهین :

مراتب پیمودن کامل نیروی بدنی و تندرستی برای رسیدن به پایگاه شگفتی ها و راز و رمز قدرت انسانی است.

سینه فراخ شاهین دلیری است و از چند فرازمان گویا سخن می گوید. در دلیری دلیرترینم و درپیروزی پیروزمندترینم. در فر و شکوه باشکوه ترینم، همه دشمنان را شکست می دهم و همه دیوخویان و فریب کاران را نابود می کنم.

دو بال گشوده شاهین :

پرواز آدمی به سوی بلندی و فرازمندی است و هرکدام از این بال ها را به سه آماج بزرگ تقسیم می کنیم.

((نیک اندیشی - راستی و درستی و پاکی و پارسایی - نیرومندی )) اندیشه رسای سودبخش - رسایی و آسایش و خوشبختی در کار و کوشش و ورزش و فرهنگ و دانش و واپسین پایه را پایه جاودانی انسانی می خوانیم. گوی سر شاهین نمودار چرخ زندگی یا زمانه بیکران است که آدمیان در درون آن جای گرفته اند وسرگرم بینش و کوشش اند و راز هستی را می جویند.